Altiria - PROLOG

Tętent kopyt uspokajał dziewczynkę swoją monotonnością. Skuliła się jeszcze bardziej, na posłaniu ze słomy. Przez boki drewnianego wozu sączyło się srebrne światło księżyca. Próbowała sobie przypomnieć jak się tu znalazła, jednak nie była w stanie. Załkała po raz kolejny i wtuliła twarz w wełniany pled, którym była okryta. Na zewnątrz grzmiało, deszcz lał się z nieba, jakby płakał razem z nią. Wiatr świszczał, a błyskawice raz po raz przecinały ciemne niebo. Nie pamiętała jak długo tak leżała w bezruchu. W pewnym momencie miarowy odgłos końskich kopyt uderzających o kamienny trakt ucichł i wóz się zatrzymał.

- Kim jesteś i czego tu szukasz w środku nocy? – odezwał się głos na zewnątrz. Brzmiał jak starszy człowiek, zmęczony, jakby wyrwany ze snu. Zaciekawiona Layrea nadstawiła uszu, jednak nie rozumiała ani słowa z tego co usłyszała.

- Tudrik, poszukiwacz. Przybyłem do pani Morrigan.  

- Dawno cię tu nie było… To co zawsze?

- Nie inaczej. Poszukiwałem czegoś wyjątkowego.

- Udało się?

- Nie pojawiłbym się przecież z pustymi rękoma. 

- Dobrze, dobrze. Nie zatrzymuję cię. Proszę, wjeżdżaj.

Gdzieś, niedaleko zaskrzypiały stare zawiasy. Wóz z lekkim szarpnięciem znów ruszył.

- Podjedź do bocznego wejścia, żeby wszystkich nie pobudzić. – poradził starzec.

Nie trwało to długo, zanim koń ponownie się zatrzymał. Layrea podniosła się i z zaciekawieniem, próbowała dojrzeć coś przez szpary między deskami. Tudrik szedł w stronę bielonego budynku. Zapukał do niewielkich drzwi, które po chwili się uchyliły.  Z wnętrza wylał się ciepły blask światła.

- Czego chcesz? – odezwał się miękki kobiecy głos.

- Witaj Anno, nie poznajesz mnie?

- Tudrik? Wróciłeś…- kobieta wpadła w rozchylona ramiona przybysza, a ten objął ją mocno i ucałował w czubek głowy. Stali tak  na deszczu, w ciszy rozkoszując się swoją obecnością.

- Nie teraz. Poślij po Cassandrę, mam nową lokatorkę.

- Już idę, wejdź nie moknij.

- Zostanę, sprawdzę czy wszystko w porządku. Zaraz powinna się obudzić.

Kobieta skinęła głową i ruszyła do wnętrza posiadłości.

- Anno? – zawołał za nią Tudrik.

- Tak?

- Zostaw drzwi do komnaty otwarte, odwiedzę cię, kiedy tylko wszystko załatwię.

Anna uśmiechnęła się, lekko się rumieniąc i zamknęła drzwi, a poszukiwacz ruszył w stronę wozu. Layrea ułożyła się na sianie i przykryła pledem. Zupełnie nie rozumiała o czym mówili ci ludzie. Ich język był inni, oni też byli inni. Nie byli Tersa*. Ledwo zdążyła uspokoić swój oddech, kiedy tylna klapa została otwarta. W ich stronę szybkim krokiem ruszyła wysoka postać.

- Witaj Tudriku.

- Cassandro.

- Nie spodziewałam się twojej wizyty, słuch po tobie zaginął. Wielu głosiło plotki o twojej śmierci.

- Byłem bardzo daleko... Widzisz pamiętam jak kiedyś wspominałaś… - zawiesił głos i wskazał na skuloną dziewczynkę. - Zresztą zobacz sama.

Kobieta przyświeciła lampą i przyjrzała się leżącej dziewczynce.

- Czy to… To dziecko, o którym myślę? – spytała z niedowierzaniem.

- Tak.

- Niesamowite… – powiedziała osłupiała. – Przytrzymaj lampę.

Weszła do wozu i podeszła do Layrei.

- Hej dziecino. – potrząsnęła delikatnie jej ramieniem. – Obudź się gołąbeczko.

Layrea uchyliła powieki. Pochylała się nad nią dojrzała kobieta. Piękną twarz okalały długie czarne loki. Uśmiechała się do niej delikatnie unosząc kąciki ust. Z brązowych oczu biła troska. Kobieta wyciągnęła do niej ręce, jakby chciała ją przytulić. Dziewczynka usiadła obejmując kolana wiotkimi ramionami. Lawendowe oczy dziecka patrzyły spłoszone na kobietę.

- Spokojnie, nic ci nie grozi. Zaopiekuję się tobą.

- Via nu rowe di. – Nie znam cię powiedziała, nie rozumiejąc co obca do niej mówi.

- Se rowe viam. Via ces flys.- Poznasz mnie. Jestem przyjacielem mówiła uspokajająco.

Layrea podniosła się niepewnie. Ta kobieta mówiła w jej języku. Rozumiała ją, więc może mogła jej pomóc. Przysunęła się więc do niej, a Cassandra wzięła ją na ręce i otuliła pledem.

- Idźmy z tego paskudnego miejsca, w domu jest ciepło. Anna na pewno rozpaliła już w kominku. Musisz być przemarznięta.

Rzeczywiście, dziewczynka trzęsła się z zimna, a jej zęby uderzały o siebie w zawrotnym tempie. Ruszyły do domu, a Layrea poczuła namiastkę bezpieczeństwa. Wtuliła dziecięcą główkę w czarne loki.

***

- Mężczyzna, który cię tu przywiózł, to Poszukiwacz. Jeździ po całym świecie i znajduje dziewczynki, które zostały porzucone, których rodzice zginęli. – opowiadała Cassadra, kiedy wraz z Layreą siedziały przy kominku w którym leniwie tańczyły złote języki ognia. Dziewczynka wpatrywała się w kobietę siedzącą przed nią. – Prowadzę tutaj dom dla takich dziewczynek.

- Takich jak ja? – spytała ze smutkiem Layrea, a w jej oczach zaszkliły się łzy.

- Tak, takich jak ty. Ale spokojnie, nie bój się. Tu będzie ci dobrze. Wszyscy ludzie, którzy tu mieszkają to od dziś twoja rodzina. Tu będzie twój dom.

- Będziesz moją mamą? – spytała ufnie,

- Tak, w pewnym sensie tak. Chodź, pójdziemy cię umyć, a potem się położysz spać. Jutro cię oprowadzę po domu i poznasz swoje siostry.

Dziewczynka wstała i złapała Cassandrę za rękę. Razem wyszły z kuchni i ruszyły długi korytarzem. Palące się w kinkietach świece rzucały rozdygotane cienie na ściany i podłogę.

- Dlaczego nie pamiętam jak mnie zostawili? – spytała podnosząc główkę w kierunku kobiety.

- To przykre wspomnienia, nie chcę, żeby cię męczyły. Kiedyś ci to wytłumaczę. Na razie czeka na ciebie wanna pełna ciepłej wody, a w twoim pokoju miękkie łóżko, do którego się zaraz położysz.